آیا کسی را می‌شناسید که به سلفیتیس مبتلا باشد؟

آیا کسی را می‌شناسید که به سلفیتیس مبتلا باشد؟ آیا کسی را می‌شناسید که به سلفیتیس مبتلا باشد؟
زمان مورد نیاز برای مطالعه: 6 دقیقه

واژه سلفیتیس، واژه جدیدی است که در مورد افرادی به کار می‌رود که عکس‌های سلفی زیادی می‌گیرند. هرچند ممکن است مضحک به نظر برسد، ولی دغدغه‌هایی جدی در مورد این رفتار وسواسی وجود دارد.sg

سلفیتیس واژه‌ای ابداعی است که عادت فرهنگی عکسبرداری افراطی از یک فرد و به اشتراک گذاشتن آن‌ها بر روی اینستاگرام، فیسبوک، اسنپ‌چت و دیگر شبکه‌های اجتماعی را توصیف می‌کند. امروزه، مردم وقتی سلبریتی‌هایی را می‌بینند که عکس‌هایی از زندگی، علاقه‌مندی‌ها و خودشان را به وفور به اشتراک می‌گذارند، زیاد تعجب نمی‌کنند. برای مثال، تیلور سوئیفت، ستاره پاپ، فریم به فریم از زندگی‌اش را در اینستاگرام منتشر می‌کند تا مورد تحسین و ستایش هوادارانش قرار بگیرد. کیم کارداشیان، شخصیت معروف تلویزیونی، نیز چنان به سلفی‌ها علاقه‌مند است که کتابی پرفروش به نام سلفیش منتشر کرده است که حاوی عکس‌هایی از خودش است.

البته همه افرادی که مبتلا به سلفیتیس هستند روی گرفتن عکس‌های جالب از خودشان تمرکز نمی‌کنند. در عکس‌هایی که ویتالی راسکالوف از روی علاقه‌اش به بلندترین ساختمان‌های دنیا انداخته است، چهره فرد دیده نمی‌شود، بلکه دوربین را دور سرش می‌چرخاند و فقط دست و پایش به چشم می‌خورد. گفتنی است عکس‌های عجیب و غریب راشالوف باعث شده است کشور چین او را برای همیشه تحریم کند. هلن ون وینکی در نود سالگی عزمش را جزم کرده است و از سلفی‌ها استفاده می‌کند تا همه چیز را به سخره بگیرد. اگر اکانت baddiewinkle در اینستاگرام را ببینید، این پیرزن شیطون را خواهید دید که بیرپونگ بازی می‌کند، عینک گربه‌ای به چشم زده و نیشش تا بنا گوش باز است و یا لباس قرمزی یقه باز به همراه چکمه‌ای پاشنه‌بلند به تن کرده است.

اگر شما یک سلبریتی نباشید، چطور؟ مردم عادی، به ویژه نوجوانان و کهنسالان، از آسیب‌های شبکه‌های اجتماعی در امان نیستند. امروزه با وجود نرم‌افزارهای متنوع برای ویرایش عکس و پلتفرم‌های متعدد برای به اشتراک گذاشتن آن‌ها، ویرایش، بریدن، رنگی کردن و به اشتراک گذاشتن عکس‌ها به کاری بسیار آسان تبدیل شده است.

کارشناسان معتقدند سال‌های نوجوانی دورانی است که می‌تواند دوران اضطراب اجتماعی و افسردگی باشد. با فیلترهای زیادی که در دسترس است، این امکان وجود دارد که خود ایده‌آل‌تان را به تصویر بکشید. یک عکس اغراق‌آمیز و جذاب می‌تواند باعث شود حس خوبی داشته باشید و تعداد لایک‌هایی که دریافت می‌کنید نیز باعث می‌شود حس بهتری به شما دست بدهد. این امر ترشح دوپامین را افزایش می‌دهد و خیلی زود شما را به این چرخه معتاد می‌کند.

ولی چه وقت به اشتراک گذاشتن عکس‌ها با دوستان و آشنایان به یک شرط تبدیل می‌شود؟ و چه موقع آن شرط به یک مشکل تبدیل می‌گردد؟ به‌تازگی این حرف در فضای اینترنت گفته می‌شود که انجمن روانشناسان آمریکا یک اختلال روانی جدید به اسم سلفیتیس را تأیید و آن را به این شکل تعریف کرده است: عکس انداختن وسواسی و به اشتراک گذاشتن آن به منظور جلب توجه، برای جبران کردن اعتماد به نفس ضعیف و برای جبران کردن کمبود صمیمیت.

البته آنچه در شبکه‌های اجتماعی شنیده می‌شود پذیرفتنی نیست و به نظر نمی‌رسد انجمن روانشناسان آمریکا به اشتراک گذاشتن سلفی‌های زیاد را یک اختلال روانی قلمداد کرده باشد. با این حال، بسیاری از کارشناسان رفتار، معتقدند که پست کردن بیش از حد سلفی‌ها یک امر نگران‌کننده است.

برخی از روانشناسان معتقدند که پست کردن سلفی‌ها به خودی خود مشکلی واقعی نیست ولی مانند بسیاری چیزهای دیگر مثل قمار و نوشیدن الکل می‌تواند اعتیادآور باشد و عکس گرفتن و پست کردن تعداد زیادی از آن‌ها می‌تواند پتانسیل مشابهی داشته باشد. یک مطالعه که در مجله بین‌المللی اعتیاد و سلامت ذهن منتشر شده است، عادت به سلفی گرفتن را در صدها فرد جوان در دانشگاه هند مورد بررسی قرار داده است. کشور هند به این خاطر انتخاب شده است که بیشترین کاربر فیسبوک در جهان را دارد.

کسانی که عکس سلفی می‌گیرند می‌گویند این احساس را دارند که شخصیت و فردیت‌شان را جا می‌اندازند و خودشان را در بهترین حالت ممکن به نمایش می‌گذارند. نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کرده‌اند که سلفیتس به خودشیفتگی و در نظر نگرفتن دیگران مرتبط است. برخی روانشناسان معتقدند اعتیاد به گرفتن سلفی زمانی رخ می‌دهد که فردی تقریباً از روی میلی قوی چندین بار در روز سلفی می‌گیرد و آن را به هر طریقی که ممکن باشد به اشتراک می‌گذارد، در فیسبوک، اسنپ‌چت یا اینستاگرام. با این حال، وضعیت هنگامی قرمز می‌شود که بیش از نیمی از عکس‌ها سلفی باشد و برای اینکه بهتر به نظر برسید از فیلترها یا دیگر ابزار ویرایشی استفاده کنید.

مطالعه‌ای که در انگلستان انجام گرفته است نشان می‌دهد به اشتراک گذاشتن انبوهی از عکس‌ها باعث می‌شود دوستان و آشنایان‌تان به جای اینکه از شما خوششان بیاید، از دست‌تان دلخور شوند. دلیل این امر این است که به نظر می‌رسد افراد، به جز دوستان صمیمی و بستگان، نمی‌توانند با کسانی که پیوسته عکس‌هایی از خودشان به اشتراک می‌گذارند، خوب ارتباط برقرار کنند.

علاوه بر موارد فوق، بنا به گفته جراحان پلاستیک که در مطالعه جدیدی که منتشر شده است، تعداد بسیار زیادی از افراد خواستار انجام تغییر در چهره‌شان هستند، آن هم فقط به این دلیل که از ظاهر خودشان در سلفی‌ها راضی نیستند. اعضای آکادمی جراحان پلاستیک صورت آمریکا می‌گویند 55 درصد از مراجعه‌کنندگان‌شان می‌خواهند تغییراتی در بینی‌شان داده شود، فقط به این دلیل که در سلفی‌ها بینی‌شان بزرگ‌تر به نظر می‌رسد. با این حال، فقط 13 درصد از کسانی که در نظرسنجی شرکت داشتند این موضوع را تأیید کردند که عکس‌های سلفی آن‌ها را واداشته است که بینی‌شان را عمل کنند.

به دلیل اینکه عکس‌های سلفی از فاصله‌ای نزدیک گرفته می‌شوند، دوربین اجزاء صورت را دچار اعوجاج کرده و از شکل طبیعی خارج می‌کند به این ترتیب بینی بزرگ‌تر فقط یک خطای دید است. با این حال، بسیاری از افراد این اعوجاج نور را به عنوان واقعیت می‌پذیرند. به نظر کارشناسان، افراد نوجوان مدام عکس‌هایی سلفی می‌گیرند تا در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارند و فکر می‌کنند آن عکس‌ها نمایانگر ظاهر واقعی آن‌هاست و این امر می‌تواند بر حالت عاطفی آن‌ها تأثیر بگذارد.

و اما پرسش اصلی که باید در مورد آن نگران بود این است که یک فرد چه اندازه وقت و انرژی ذهنی صرف به اشتراک‌گذاری سلفی‌ها می‌کند؟ این کار برایش چه معنایی دارد؟ آیا این کار را روشی سالم برای به اشتراک‌گذاری عکس می‌داند یا از روی اجبار آن‌ها را منتشر می‌کند تا تعداد لایک‌ها را بشمارد و مبنای اعتماد به نفس و یا خلق و خوی خودش را واکنش دیگران به عکس‌های خودش قرار بدهد؟ آیا این تنها راه ارتباطی آن‌ها با دنیای بیرون است؟ و آیا از گفت‌وگوها و روابط واقعی اجتناب می‌کنند؟

اگر خودتان را غرق در دنیای به اشتراک‌گذاری بیش از حد سلفی می‌بینید، شاید وقت آن باشد که به خودتان بیایید و فکر کنید. از خودتان بپرسید: چرا این اتفاق می‌افتد؟ از آن چه چیزی عاید می‌شود؟ آیا در تلاشم تا دوستان جدیدی پیدا کنم یا روابطم را محکم‌تر کنم؟ اگر دست از این کار بردارم چه حسی خواهم داشت؟ راه‌های دیگری برای پر کردن این خلاءها پیدا کنید. تلفن همراه‌تان را کنار بگذارید و حرف زدن و گوش کردن به مردم را به صورت رو در رو آغاز کنید. دوستان شما نیز بابت این کار از شما تشکر خواهند کرد.

اشتراک گذاری:

منابع

موضوعات مرتبط

دیدگاه کاربران